Somme hevdar at Jesus finst berre i disiplane sin fantasi. Vi lever i forventning om å sjå, høyre, snakke med, ete ilag med, gå tur med og tru.

«Usynligt vel som sjel og sinn / det nemt dog er å kjenne,» seier Grundtvig om Guds rike. Usynleg for alle, men synleg for dei som trur.

I levande live var Jesus den fornedra som vart forakta. Berre i glimt avslørte han seg.

Men ein dag skal løyndom verte synleg herlegdom. Og avsløre at det vi gjorde i det synlege, får konsekvensar i det usynlege. Til sjokk for alle. Til glede for somme.

(Illustrasjon Magne V. Kristiansen)

Når Jesus får spørsmålet om det er få som vert frelste, svarar han ikkje anna enn at hindringane er mange. Det er veldig lite ’up to date’ av Jesus å hevde at mange skal prøve seg men ikkje greie det.

Annleis idag. Tilgongen til Gud skal helst vere ’smooth’. Ingen dørstokkar når Gud tek imot med ’drop in’.

Apostelen Jakob minner om at venskap med verda er fiendskap mot Gud. Nokon kvar må altså gjere eit val. Det står mellom høgmot og audmjukskap. Kor lett er det for oss å velje rett her?

Kvifor tok dei fyrste kristne vare på forteljinga om Jesu besøk i heimen til Marta og Maria i Betania?

Sjølvsagt fordi ho stamma frå Jesus, men kanskje også fordi ho på ein forløysande måte skildrar den lojalitetsknipa som alltid vil vere mellom aktivt og kontemplativt kristenliv.

Mange ting er viktige. Men somme er viktigare. Dei to systrene i Betania får leve gjennom kyrkjehistoria som symbol for korleis liturgi og diakoni alltid må gå hand i hand hjå oss.

Les gjerne Luk 10,38-42.

«Vil du verta frisk?» spør Jesus den sjuke ved Betesdadammen. Rundt Jesus skjer det stadig at blinde, lame og døve vert lækte. Men desse forteljingane er også mønster-forteljingar som gjeld oss alle. Vi er alle fødde med handicap i forhold til Gud. Som blinde, spedalske, lame . . .

Den lame ved Betesda visste det. Han erkjente at han var hjelpelaus og bad Jesus om lækjedom. Etterpå kunne han seie: «Han er min Frelsar.»

Den som veit å be om hjelp, får det. Og attpåtil ei formaning: «Synda ikkje meir, så ikkje noko verre skal henda deg.» 

Les gjerne evangeliet i Joh 5,1-14.

Kva er best, å meine rett eller å gjere rett?
Jesus set horer og tollmenn opp mot religiøse førebilete i samtida. Skulle stemme bra med det politisk korrekte i vår tid.

Men Jesus lurer alle. Jesus dyrkar ei ny type heltar: Dei opplagt diskvalifiserte. Dei som utan tvil må reinsast frå topp til tå.

Nytestamentlege formaningar handlar om handlingar, gjerningar, resultat, frukt, kort sagt om noko synleg. Aldri er det i NT tale om usynleg tru.

Den fromme som berre søkjer status eller stemning, vert ikkje anerkjend av Gud. Han er verre stilt enn tollarar og horer som ikkje gir seg ut for å vere noko.

Gud sel ikkje forsikringar. Gud er ikkje bleik. Gud let seg ikkje lure. Han er ikkje oppteken av fasade, pynt og sminke. Han ser etter frukt av det du har sådd.

 Les gjerne Matt 21,28-31

Gulatingslova seier at «det er det fyrste i lovene våre at me skal bøygja oss mot aust og beda til den heilage Krist um godt år og fred og um at me må halda landet vårt bygt og ha landsdrotten vår lukkeleg. Han vere vår ven og me hans og Gud ven til oss alle.»

Under denne kulturen ligg tanken eit samfunn oppretta av Gud til folket sitt beste.

Slik tale skurrar i mange moderne øyre. Menneske har lagt seg til andre normer enn dei gudgjevne og vi er vitne til eit aksellererande sedskifte som merkast i tenkjemåte, levemåte og i lovverket. Ny verdisetjing for mennesket og nye målestokkar for framgang og rangordning. Det er ikkje lenger sjølvsagt at søndagen er Herrens dag. Ikkje lenger sjølvsagt at maten er Guds velsigning. Det opplyste mennesket vil vere sin eigen herre, sjølvbestemt og med full sjølvråderett.

Dette er sedskiftet frå Heilag-Olav si tid i revers. Vi må vere dei første til å innsjå dette og dei første til å leve motkulturelt. Difor feirar vi olsok-messe.

Apostlane Peter og Paulus leid martyrdøden i Rom under keisar Nero på 60-talet. Peter krossfest på ein arena ved Vatikanet, med hovudet ned. Paulus halshoggen, sidan han var romersk statsborgar.

Deira jordiske levningar var den 29. juni førte til San Sebastian-katakombene. Difor har dette blitt deira felles minnedag.

Dei gav opp alt og fylgde Jesus, heilt inn i martyrdøden. Apostlane som fekk i oppdrag å vere menneskefiskarar, vart Kyrkja sin grunnvoll. For oss som vil tru som dei, gjeld både formaningane og lovanden:

Ro båtane iland! Gå frå alt som held tilbake! Og Han er med alle dagar så lenge verda står.

«Lat no opp hjartet mitt med din Heilage Ande» bad klokkaren i den gamle klokkarbøna.

”Det åndelege” vert servert i mange og diffuse versjonar idag. Den ånd vi feirar i pinsa, er Guds Ande, tredje personen i Gud. Han går ut frå Faderen og vert tilbeden og æra saman med Faderen og Sonen og talar gjennom profetane. Han som kom til apostlane pinsedagen.

«Det ånder himmelsk over støvet» seier Grundtvig. Guds Ande verkar overalt, i skaparverket og i Guds verdsstyre. Anden bles dit han vil – men det er i Kyrkja vi finn sjølve ”stormsenteret”. I Ordet, i sakramenta, i embete og tenester, i nådegåvene, i kjærleiken. Der gir han oss Barnekårsanden som gjer at vi ikkje berre anar at der er ein Gud, men ropar: Abba, Far!

‘Usynlig vel som sjel og sinn, men det er lett å kjenne,’ skriv Grundtvig om Himmelriket. Det riket Jesus inntok på Kristi himmelfartsdag då han sette seg på trunstolen. Dit tok han med seg den kroppen han fekk av mor Maria. Han tek det menneskelege med seg og legg grunnlaget for det vi trur på: «… oppstoda av lekamen og evig liv.»

Vi lever heller ikkje etter slagordet ‘himmelen kan vente’. Himmelen er vår rette heim. Difor har vi begge beina på jorda og eitt i himmelen.