Tid er blitt eit problem. Tida strekk ikkje til. Istaden for meining og samanheng, fører ho med seg mykje vondt og vanskeleg. Så moderne menneske har fått tida i vrangstrupa.
Slik er det ikkje for den kristne. Tida er frelst.Jesus vart fødd på jorda for å frelse menneska. Og fødd i historia for å frelse tida. For den truande er difor ikkje tida ein fiende. Det er ikkje farleg å leve. Ikkje noko farleg på gang, sjøl om åra renn på og kreftene minkar. For tid er nåde. Jesus har frelst tida. Klokka og kalendaren seier at Han er på veg.
Tid er ikkje materialismen sitt jag mot høgare levestandard. Tid er ikkje reinkarnasjonen sitt evig krinsløp. Ikkje framtidsangsten som er utan von.
Kristen tid er nedteljing. Tida er ikkje noko som skrumpar inn, men som vert fullkomengjort.
Den som ventar på noko godt, har det godt. Ventetid er velsigna. «Berre ei lita stund». Vi lever ikkje for å døy. Vi lever for å vente på Han.
Vi er Jerusalem, byen som ventar på at Messias skal ri inn gjennom våre portar. Snart er Han i Betfage, snart i Betania, snart på Oljeberget.
Det er vi som treng tida. Han er ferdig til å møte oss, men vi treng tid. Til å forstå og sjå og lære. For kvar kyrkjeårsrunde lærer Han meg om vegen. Våre liv vert vevde inn i kvarandre undervegs. Hans tekst vert min tekst, og det veks fram eit mønster. For kvart stykke på vegen, dukar Han bord for meg, reiser himmelstigen og dreg meg inn i sitt nettverk av nåde.
Kyrkjeåret er dette nettverket som heilt omsluttar livet mitt. I mitt hjarte vil Han bli fødd som i Betlehem. I mitt liv vil Han bli boren fram som i templet i Jerusalem. Hjå meg vil Han leve dei stille åra i Nasaret. Med meg vil Han bli døypt i Jordan. Med meg vil Han bli freista i øydemarka, vandre ikring mellom folk, undervise og gjere undergjerningar. Han vil ta inn hos meg slik Han tok inn hos Sakkeus, Marta og Maria. Han vil bli sviken i min føregard, lide på mitt Golgata, døy og stå opp og møte meg att i hagen. Han vil bli teken opp til Faderen på mitt Oljeberg, leve med meg som den usynlege venen alle dagar så lenge verda mi står.
Slik gjer Han kyrkjeåret til eit sakrament.
Eg må lære av folkemengda i Jerusalem å bere fram lovprisingsoffer. Som Maria vil eg lytte til gjetarane si forteljing om englesongen, til Simeon som talar profetisk i templet. Som dei sjuke og blinde vil eg vente på lækjaren og læraren og sitje ved føtene Hans ei stille stund.
Alt dette har eg fått gudstenesta til. Ho er Hans gåve til meg. Her er mitt høve til å breie livet mitt ut på vegen for Han som lovprisingsoffer.
‘Gjer døri høg, gjer porten vid! Ikkje sit der som tilskodarar. Rydd vegen. Om de teier, skal stinane tale. Om de sit i godstolane, skal haugane rope Hosianna. Om de brukar livet til egotrippar, skal fjella breie ut palmegreiner.
For heile skaparverket lengtar etter at Guds born skal gjere si plikt. For berre i selskap med oss, kan materien bli forløyst frå forgjengelegdom.
Det er ikkje tid til å sjå seg attende. Den som ser seg over skuldra for å oppdatere seg, blir til ei urørleg saltstøtte. Den som lever for å forsikre seg, blir tatt på fersken.
Men dei som er budd på å vandre med Herren eit nytt år, får fylgje på vegen. Steinane og skogane, fjella og fuglane fylgjer oss med Argus-auge. Jordan ventar på eit høve tl å snu og renne tilbake. Fjella lengar etter å få hoppe som verar og haugane som lam. Alle vender augo sine til deg, at du skal gje dei føde i rette tid, at du skal opne di hand og mette alt som lever med hugnad. Havet kan ikkje fort nok få kome til med sin brus. Elvane er klare til å klappe i hender. Fjella jublar allereie «velsigna er Han som kjem i Herrens namn».
Og vi kan legge til: «Amen, ja kom Herre Jesus.»
