Pavevalet har opna mange aviser for uventa mykje stoff om den romersk-katolske kyrkja. Likevel er det mest vanleg at protestantar og lågkyrkjelege les dette som kuriosa. Skulle andre kristne enn dei romersk-katolske bry seg om pavevalet?
Eg vil gi fleire grunnar til at svaret er ‘ja’.
Den romersk-katolske kyrkja er tross alle sine problem, stadig ein institusjon som med tyngde vitnar om noko som ikkje er som denne verda. Ei kyrkje lever ikkje etter massemedia sin dagsorden og svingar ikkje i takt med samtids-opinionen. Men slik er det ikkje lenger i dei vestlege folkekyrkjene.
Som fremste kyrkje-leiar, er paven ein viktig signalgjevar. Dei to siste pavane har vore moralske og teologiske gigantar. Med si uredde forkynning mot vår tids dødskultur og relativisme, har dei vunne tilhøyrarar også utanfor den romersk-katolske kyrkja. Og med si framheving av livsens evangelium (Evangelium Vitae), har dei både forma vokabular og gitt intellektuelt rammeverk vi treng i diskusjonar om kristen tru i vår tid.
Dei har stadig mint om at framsteg ikkje er framsteg utan det tener heile mennesket. Då høyrer ikkje berre materielle, men også åndelege og moralske verdiar med.
Paven har vore ein viktig medspelar i kampen for sanninga, at noko er sant og noko usant for både einskildmenneske og regjeringar. Med den veksande sekularismen og multikulturen har det følgd ei relativisme som gjer livet utrygt for menneske og trugar framtidsvona. I paven har vi hatt ein framifrå alliert i denne kulturkampen og i dei politiske stridane som har følgd med. Når dominerande trendar går i retning av å sjå bort frå etiske normer og bruken av kategoriar som rett og galt, har ofte paven slått alarm og vore den mest uredde på banen.
Det har både ortodokse, evangeliske og andre katolske kristne verdsett med god grunn.
Vi treng slike alliansar mot den aggressive sekularismen. Paven er medspelar i kampen for at alt menneskeliv er ukrenkjande og har lik verdi frå unnfanging til død. Vi står saman om å hevde det kristne ekteskapet som sameining av éin mann og éi kvinne.
Sist men ikkje minst er paven ein viktig alliert for det ekumeniske arbeidet vi alle er forplikta på, ‘at dei alle må vere eitt’ (Joh 17). I eit samfunn prega av brotne institusjonar, brotne familiar og brotne personar, trengs det kyrkjer som står saman over kyrkjesamfunns-grensene.
Alle kristne i vår tid treng slike førebilete og signalgjevarar.
fr Ottar Mikael Myrseth
(Artikkelen stod på trykk i Dagen i april).
